Wokalista utożsamiał się z diabłem. Wypijał "krew" z podawanego mu pucharu, po czym kładł się do trumny, która unosiły strzygi, czarownice. W tym samym momencie od strony widowni rozlegało się przeraŸliwe wycie. Widzowie z zamkniętymi oczami, z wykrzywionymi w nieludzkim grymasie twarzami, wydobywali ze swoich gardeł przeraŸliwy ryk. Kiedy zespół przestawał grać uczestnicy koncertu uspakajali się, na ich spoconych twarzach widać było ulgę i zadowolenie.

Dla wielu heavy metalowców te koncertowe "przedstawienia" były inspiracjš dla organizowanych póŸniej "czarnych mszy". Na opisywanych przeze mnie festiwalach jarocińskich pojawiali się często hippisi. Zazwyczaj starsi od przedstawicieli innych grup, zasiadali z daleka od miejsca, w którym pun-kowie tańczyli pogo. !ch strój wyraŸnie różnił się od tego, jaki nosili punkowie, rastamani czy heavy metalowcy. Zwykle chodzili boso lub w sandałach. Nosili stare, połatane jeansowe spodnie, wytarte kurtki. Wielu na koszulkach trykotowych miało wymalowany znak pacyfistów. Hippisi wyróżniali się spoœród innych iloœciš noszonej biżuterii - sznurów drobnych koralików opasujšcych przeguby dłoni, rzemyków na ręce i wišzanych w kostce, metalowych i skórzanych "pacyf" wieszanych na szyi. Zwykle przybywali do Jarocina w niewielkich dwu- trzyosobowych grupach. Na ogół milczšcy i zamknięci, ożywiali się wówczas gdy na scenie występował "Dżem" albo Martyna Jakubowicz.

W Jarocinie pojawiali się również tacy osobnicy, których zwišzek z muzyka rockowš był raczej przypadkowy. Do nich należeli skinheadzi, zorganizowani w kilkuosobowe grupy, dšżšce do wywołania awantur i bijatyk. Atakowali znienacka, terroryzowali swoje ofiary, okradali je z pieniędzy i ubrań. Skinheadzi ubierali się w czyste, schludne kurtki jeansowe z wymalowanš małš flagš Unionistów z czasów wojny secesyjnej. Przez polskich skinheadów jest ona odczytywana jako symbol ludzi zjednoczonych w ruchach "Frontu Narodowego". Niektórzy skinheadzi mieli wytatułowane na przedramieniu litery "NF" co potwierdza ich przynależnoœć do tej rasistowskiej organizacji. Wielu nosiło spodnie na czerwonych szelkach. Skinheadzi mieli podobne buty jak punkowcy, zawsze jednak porzšdnie wyczyszczone i zadbane.

Festiwal jarociński nie był tylko młodzieżowš rewia mody. Był także targowiskiem ideii, pogladów i postaw. Przyjeżdżajšcy do Jarocina chcieli dowiedzieć się czym "żyje" œwiat polskiej kultury młodzieżowej. Tu na miejscu poznawali jaki jest polski punk, rastafarianizm, heavy metal i rodzimy satanizm. Przedstawiciele różnych grup subkulturowych toczyli ze sobš dyskusje. W czasie tych spotkań przedstawiali swoje poglšdy na œwiat. PóŸniej "wiedzš" ta dzielili się ze swoimi kolegami i przyjaciółmi. Dla wielu jarocińskie spotkanie było drogowskazem, wyznaczajšcym drogę ich dalszego życia. W Jarocinie bardzo często można było zauważyć siedzšcych młodych ludzi, żywo dyskutujšcych ze sobš. Punkowie, na przykład, bardzo ostro i zdecydowanie krytykowali otaczajšcy ich szary, skorumpowany, bez przyszłoœci œwiat ludzi dorosłych: "Denerwujš mnie ludzie - stwierdza punk - którzy nie ubierajš się tak jak chcš, nie powiedzš tego, co myœlš, bo co na to inni. Ich własne JA, ich osobowoœć, być może ciekawa, została zduszona przez szarš masę, bezmyœlnych ludzi, myœlšcych tylko o pienišdzach, o ciuchach, o tym, co będzie jutro na œniadanie, obiad. Nie potrafię i pewnie nigdy nie zrozumiem ludzi, którzy dajš się wcišgnšć w szaroœć tłumu. Ja nigdy do tego nie dopuszczę choćbym miał być wytykany palcami". W swoich opiniach bardzo często odwoływali się do piosenek punkowych oraz do wypowiedzi muzyków rockowych zamieszczanych w "fanzinach":

"Ludziom którzy nie chcš wiedzieć paranoikowi który boi się powiedzieć milicjantowi który chce byœ poszedł siedzieć politykowi co potrafi tylko bredzić, rodzicom którzy chcš żebyœ był grzeczny, systemowi dla którego jesteœ niebezpieczny społeczeństwu które się degeneruje, tępakom z których żaden nic nie czuje, krzyknij wprost w oczy żeby się odpierdolili, Nie jesteœ z nimi bo cię jeszcze nie zmusili, zbuntuj się już dziœ urzędnikowi który się bez przerwy œpieszy, panikarzowi co się boi byle czego, robotnikom którzy żyjš do pierwszego, biznesmenom którzy wszystkich oszukujš, szpanerom którzy dzień i noc szpanujš, Wszystkim tym co się dali wkręcić w tryby Wszystkim tym co żyjš na niby". Teksty piosenek stały się swoistymi manifestami. Wskazywały, że punkowcy sš ofiarami systemu społecznego i politycznego panujšcego w Polsce. Ich zdaniem system ten prezentował zupełnie inny zespół wartoœci niż ten, jaki oni wyznajš. "Mnie nic nie obchodzi. Nie mam nic przeciwko temu co mówiš. Przez cały dzień pierdolę to wszystko, jestem ofiarš agrafki" pisał w swoim "fanzinie" Jacek Lenartowicz "Luter". Dla ideologii punków charakterystyczny był pesymizm, nie-wiara w zmianę sytuacji społecznej. Większoœć tych niepokojów została wyrażona w piosenkach. Powtarzajš się też w nich motywy zagrożenia wojnš i zagładš atomowš, zniszczenie œrodowiska naturalnego, rwanie się więzi międzyludzkich, fałsz i obłuda œwiata dorosłych, beznadziejnoœć, brak perspektyw życiowych, ubezwłasnowolnienie jednostki w œwiecie automatów, manipulowanie œwiadomoœciš przez mass media. Nieomal do symbolu urosła orwellowska wizja œwiata przedstawiona w "1984" roku. Dla wielu taka wizja œwiata miała się ziœcić na ziemi i to za ich życia. Punkowie wypowiadajš się także bardzo ostro przeciwko społeczeństwu, w którym przyszło im żyć.

ciag dalszy