W załodze sš też dziewczyny. Podobnie jak inni, próbujš być bezkompromisowe i ostre. Żywot każdej załogi nie jest wieczny, zwykle rozpada się ona po festiwalu. Załoga tworzy się ad hock i odchodzi w przeszłoœć tak szybko, jak powstała. Punkowie w zupełnie inny sposób reagowali na występujšce na scenie zespoły. W czasie jednego z koncertów, kiedy zespół punkowy nie grał tak, jak oczekiwali tego widzowie, obrzucono muzyków jabłkami, pojemnikami z kefirem. Innym razem wykonawcy zostali obrzuceni kapslami od butelek i workami z piaskiem. Częœciej jednak, kiedy zaczynała grać ulubiona "kapela" punkowie podrywali się ze swoich miejsc i biegli w stronę estrady. Tam rozpoczynali swój rytualny taniec "pogo".

Kiedy przed scenš tańcujš punkowie, w oddali widać siedzšcych w grupach, ubranych w żółto-zielono-czerwone stroje rastafarian. Nie uczestniczš w szaleńczym popisie swoich kolegów tylko w spokoju słuchajš muzyki. Stroje rastafarian były tak różne, że trudno jest odnaleŸć wœród nich jakiœ typowy. Właœciwie należy stwierdzić, że podstawowym wy-znacznikiem, œwiadczšcym o przynależnoœci do grupy rastafarian była fryzura: dreadlocki - sfilcowane kosmyki włosów. Ze względu na trudnoœci w utrzymaniu takiej fryzury (w polskich warunkach wymagała ona wielu zabiegów pielęgnacyjnych niewielu rastamanów decydowało się jš nosić. Zwykle polscy rastamani ubierali się w skórzane kurtki motocyklistów, do których przypinali znaczki z wymalowanš trójkolorowš flagš Etiopii. Niektórzy nosili na głowach włóczkowe czapki w identycznej kolorystyce jak znaczki. Rastamani tańczyli miarowo podskakujšc w rytm muzyki, bšdŸ trzymajšc się za ręce, przestępujšc miarowo z nogi na nogę, przesuwali się przed estrada. Nie wszyscy rastamani uczestniczyli w tańcu. Niektórzy siedzieli w grupkach i palili marihuanę. Podawali sobie z ršk do ršk skręta bšdŸ fajkę komentujšc przy tym smak oraz działanie "trawy": "dobry towar", "nieŸle daje kopa" itp. Do kanonu należało też palenie marihuany w specjalnie do tego celu przygotowanej fajce. Na jej cybuch nakładało się przekłutš w kilku miejscach folię aluminiowš. Na niš nasypywało się pokruszone liœcie używki. Palšcy zacišgali się mocno, następnie zatrzymywali na kilka sekund dym w płucach. Twierdzili, że wtedy efekt działania marihuany jest silniejszy.

W dni kiedy na scenie występowały zespoły heavy metalowe na stadion œcišgali miłoœnicy tego gatunku muzyki. W przeciwieństwie do innych, wchodzili na stadion jednš wielkš grupš - brygadš. Prowadzšcy jš młodzieniec o jasnych włosach od czasu do czasu podnosił do góry rękę i wykrzykiwał: "heavy metal"! Pozostali idšcy za nim, podobnie podnosili do góry ręce i krzyczeli: "heavy metal"! Kiedy dochodzili do estrady rozsiadali się jak najbliżej sceny w taki sposób, aby nie dopuœcić w to miejsce punków lub skinheadów, którzy mogliby próbować zakłócić koncert. W 1986 na festiwal do Jarocina zjechali masowo heavy metalowcy. Ich wyczyny w czasie koncertów i "czarna msza" na miejscowym cmentarzu zostały skrzętnie odnotowane przez dziennikarzy. Miłoœnicy muzyki heavy metal nosili najczęœciej kurtki typu jeans (z obciętymi rękawami), do których przyszywali emblematy zespołów bšdŸ kopiowane na białym płótnie wizerunki z okładek płyt z muzykš heavy metalowš. Większoœć napisów na kurtkach pisana była stylizowanymi literami gotyckimi. Zwykle były to nazwy zespołów heavy metalowych bšdŸ nazwy utworów wykonywanych przez te zespoły. Niektórzy umieszczali na kurtkach także nazwy miast, z których po-chodzili. Gdy wywodzili się z tzw. Ziem Odzyskanych, używali wówczas nazw w brzmieniu niemieckim np. Breslau, Sttetin, Kolberg. Heavy metalowcy wpinali w klapy kurtek znaczki z kolorowymi emblematami zespołów, których sš fanami. Heavy metalowcy naœladowali bardzo często sceniczne ubiory swoich idoli - muzyków. Podobnie jak oni nosili spodnie typu bermudy z wieloma naszytymi na nie łatami bšdŸ zwężane, œciœle opinajšce nogi spodnie jeansowe. Często przewišzywali ramię lub kolano wzorzystš tkaninš. W czasie koncertów zakładali na ręce czarne naćwiekowane rękawice, opasywali się pasami nabijanymi błyszczšcymi blaszkami i nitami. Na piersiach zawieszali odwrócone krzyże. W uszy wpinali podobne w formie kolczyki. Heavy metalowcy preferowali jeden typ fryzury: długie, jasnoblond włosy. Ci, których natura tak nie wyposażyła, nosili krótko obcięte, przepasane chustkš zawišzanš z tyłu głowy. Dla wielu wzorem okazał się wokalista grupy "Test Fobii Kreon". Wystšpił on na scenie ubrany w czarne wysokie buty, czerwone spodnie z wymalo- wanymi na nich czarnymi odwróconymi krzyżami. Przewišzany był nabijanymi ćwiekami pasami, do których przywišzanš miał wielkich rozmiarów koœć. Na szyi miał zawieszonš stułę, zaœ na rękach czarne, nabijane ćwiekami rękawice. Twarz wymalował w czarno-czerwone kreski, a z tyłu głowy założył plastykowš maskę-czaszkę. Koncert heavy metalowy to w pewnym sensie zjawisko parateatralne. W czasie jednego z koncertów jarocińskich wokalista zespołu wykrzykiwał ze sceny: "diabły, czarownice do mnie"!, "diabły", "diabły"! Na to zebrani pod scenš widzowie podnosili do góry dłonie zaciœnięte w pięœć, ułożone tak, aby mały i wskazujšcy palec wysunięte były w górę, i odpowiadali nieartykułowanym wrzaskiem. Po tym wokalista nachylał się nad widzami i krzyczał: "jesteœcie œwietni!", "dobrze!", "wspaniale!". Po kolejnym utworze widzowie podnosili wrzawę, jednostajny pulsujšcy ryk był oznakš radoœci i uniesienia. Te zachowania widowni były umiejętnie podsycane i sterowane przez występujšcych. Na scenie, spowitej dymem, tańczyły np. pół-nagie dziewczęta, odgrywajšce role czarownic.

ciag dalszy