|
BIOGRAFIA
Kolejna płyta studyjna Jethro Tull, zatytułowana J-Tull Dot Com (od pierwotnego adresu oficjalnej strony internetowej zespołu), ukazała się w Polsce pod koniec sierpnia 1999 roku, a więc kilka dni po premierze europejskiej i amerykańskiej. Album okazał się doskonałym połączeniem tullowej tradycji z nowoczesnością, zawierającym również wiele hardrockowych wstawek instrumentalnych. Niestety, wyniki sprzedaży krążka pozostawiają wiele do życzenia, choć warto odnotować fakt, że na niemieckich listach przebojów Dot Com osiągnął dobrą pozycję - wylądował bowiem na miejscu piętnastym. Płyta zakończyła długi, 30-letni okres wydawania nowych premierowych albumów Jethro Tull przez firmę Chrysalis. Zespół zdecydował się na współpracę z jej mniejszymi "klonami" - wytwórniami nie należącymi już do filii EMI, takimi jak: Papillon, Fuel 2000 czy w okresie późniejszym R & M, co w zamierzeniu miało na celu poprawę promocji dorobku grupy. Z ciekawostek warto wspomnieć historię związaną z okładką albumu, prezentującą egipskiego bożka Amuna. Otóż amerykańska wersja jego wizerunku została pozbawiona przez wytwórnię bardzo istotnego elementu. Jakiego? Proszę tylko popatrzeć na obrazek, będący porównaniem wersji europejskiej stworka z tą amerykańską ;-) Na początku marca następnego roku wreszcie ukazała się długo oczekiwana, nagrana już w latach 1996-1998, trzecia płyta solowa Iana Andersona, The Secret Language Of Birds. Jego kolejne dzieło artystyczne to zbiór stosunkowo krótkich, akustycznych, nagranych przy wykorzystaniu dobrze znanego fletu, picollo, gitary akustycznej, egzotycznych instrumentów perkusyjnych, czy bouzouki; utworów bliskich brzmieniu wielu folkowych piosenek Jethro Tull z lat siedemdziesiątych. Płyta została bardzo pozytywnie przyjęta zarówno w kręgu fanów grupy, jak i wśród recenzentów. W jej nagraniu, oprócz Andy'ego Giddingsa, wzięli również udział między innymi bębniarze: Gerry Conway (znany ze współpracy z Tull w latach osiemdziesiątych), Darren Mooney (znany ze współpracy z Martinem Barre, grupą Primal Scream i irlandzkimi zespołami folk-rockowymi) oraz syn samego IA, James Duncan, który odtąd bardzo często będzie pojawiał się u boku swojego ojca.
W maju 2000 roku Jethro Tull po raz kolejny pojawił się w Polsce, tym razem oferując naszym rodakom trzy koncerty - w Warszawie, Wrocławiu i Katowicach. Repertuar występów był zgrabną mieszaniną starszych utworów grupy ze sporymi fragmentami J-Tull Dot Com i trzeciego albumu solowego Andersona. Zdaniem wielu fanów Jethro Tull, to właśnie podczas tych występów zespół najlepiej zaprezentował się polskiej publiczności. Szkoda tylko, że frekwencja na koncertach nie dopisała w tak dużym stopniu, jak było to w latach poprzednich... Rok następny był rokiem rozpoczynającym długi, żmudny i kosztujący miliony dolarów proces 24-bitowego remasterowania dyskografii Jethro Tull w słynnych londyńskich studiach na Abbey Road. Zapoczątkowany on został wydaniem przez EMI kolejnej płyty kompilacyjnej, The Very Best Of Jethro Tull, będącej wyborem bardziej znanych - oczywiście zremasterowanych - utworów grupy. Rok 2001, podobnie jak lata poprzednie i następne, wypełniony był po brzegi wydającymi się nie mieć końca tras koncertowych. To właśnie materiał pochodzący z tych występów, stanowił główną część kolejnych propozycji wydawniczych grupy. Na początku czerwca 2002 roku, nakładem firmy BMG Poland, zostało w Polsce wydane pierwsze DVD w historii Jethro Tull, zatytułowane Living With The Past, oraz jego kompaktowa wersja o repertuarze w dużym stopniu odmiennym. Warto wspomnieć, że na obydwu krążkach oprócz świeżych nagrań koncertowych, możemy również posłuchać między innymi oryginalnego składu Jethro Tull z 1968 roku, wykonującego w angielskim pubie stare numery z debiutanckiego This Was. Zarówno DVD (odnotowane na drugiej pozycji amerykańskiego Billboardu!), jak i CD Living With The Past jest dobrą wizytówką koncertowego dorobku Jethro Tull na przestrzeni ostatnich lat. Rok 2002, oprócz monstrualnego tournee Jethro Tull po USA, zawierał w sobie występy solowe Iana Andersona, które zasadniczo można podzielić na dwie grupy: koncerty z udziałem orkiestr symfonicznych (oraz Andy'ego Giddingsa, Jamesa Duncana, gitarzysty i basisty Kita Morgana) w różnych częściach Europy, oraz niezwykle sukcesywny eksperyment, promowany pod szyldem Rubbing Elbows. Częściowo był on spełnieniem marzeń lidera Tull jeszcze z czasów albumu Catfish Rising. W październiku 2002 roku Ian wraz z grupą lokalnych angielskich muzyków (Kita Morgana, basisty Davida Goodiera, klawiszowca i akordeonisty Luke Danielsa) oraz Jamesa Duncana, wyruszył w trasę składającą się z kilkunastu bardzo kameralnych występów w Stanach Zjednoczonych, będących połączeniem muzyki akustycznej (zarówno mniej znanych, starszych utworów Jethro Tull, jak i tych pochodzących z płyt solowych IA) z formatem talk show. Koncerty te spotkały się z tak pozytywnym przyjęciem fanów, że Ian zdecydował się na powtórzenie udanego eksperymentu Rubbing Elbows w roku następnym. Na początku września 2003 roku ukazał się w Polsce czwarty album solowy Andersona, zatytułowany Rupi's Dance (od imienia jednego z kotów lidera JT). Muzycznie wydaje się być znakomitą kontynuacją akustycznych, folkowych
Mniej więcej w tym samym czasie światło dzienne ujrzało trzecie dzieło solowe Martina Barre, Stage Left. W przeciwieństwie do dwóch poprzednich projektów autorskich gitarzysty, album wypełnia prawie w całości muzyka intrumentalna (w części znana już z koncertów Jethro Tull), prezentująca wszechstronne zdolności Barre i brzmienia jego różnych modelów gitar i innych instrumentów. W nagraniu Stage Left wziął udział Andy Giddings, Jonathan Noyce oraz przyjaciel Martina, Simon Burret, który zgodził się zaśpiewać na jedynym wokalnym utworze z tego albumu. Jakaż to wielka szkoda, że płyta ta dotychczas została wydana jedynie w USA i Wlk. Brytanii... Jak widać, w 2003 roku panowie z Jethro Tull nie próżnowali - równocześnie z pracami nad Rupi's Dance i Stage Left oraz przygotowaniami do kolejnych długaśnych tras koncertowych, trwały sesje nagraniowe nowej studyjnej płyty Jethro Tull. Pod koniec września (USA) i w połowie października (Europa) zespół przypomniał się światu albumem... świątecznym! Płyta mało oryginalnie zatytułowana The Jethro Tull Christmas Album, zawiera nowe wykonania starszych utworów Jethro Tull przywołujących ducha świąt Bożego Narodzenia, typowo tullowe przeróbki kolęd, znanych kompozycji jazzowych i muzyki klasycznej; oraz zupełnie premierowe kompozycje. Ten radosny i znakomicie zaaranżowany album przywołuje na myśl swojski, wiejski, ciepły klimat znany z albumów Songs From The Wood i Heavy Horses. W jego nagraniu gościnnie wzięli również udział Dave Pegg i James Duncan. Nie tylko nowe płyty i koncerty przypomniały ostatnio światu o Jethro Tull. Taką rolę odegrała również nieprzemyślana wypowiedź Iana Andersona dla dziennika "Asbury Park Press": "Nienawidzę widoku amerykańskich flag, które powiewają na każdym dworcu, czy w każdym małym domku na środkowym zachodzie. Łatwo jest pomylić patriotyzm z nacjonalizmem". Spowodowała ona bojkot muzyki Tull przez amerykańską stację radiową WCHR-FM, oraz kilka społecznych protestów przed występami Rubbing Elbows. Swoją drogą ciekawe, w jaki sposób cały skandal wpłynie na sprzedaż płyt i biletów na koncerty Tull... W myśl starej, marketingowej zasady, że każdy rozgłos jest skuteczną reklamą, cała sprawa paradoksalnie może tylko pomóc Ianowi Andersonowi i jego ekipie. A samą wypowiedź lidera zespołu należy rozpatrywać wyłącznie w kontekście jego poglądów na temat nacjonalizmu i wojny w Iraku. Mimo, iż coraz bardziej oczywisty staje się fakt, że obecnie Ian Anderson skupia się przede wszystkim na działalności artystycznej firmowanej jego własnym nazwiskiem, należy przypuszczać, że jeszcze przez kilka ładnych lat Jethro Tull będzie występować na wielu scenach całego świata, gdyż koncerty zespołu nadal cieszą się ogromną popularnością, zresztą zupełnie zasłużenie. Myślę, że wszyscy będziemy mogli się o tym przekonać na własnej skórze (a raczej oczach i uszach! ;-)) 18 maja 2004 roku, w poznańskiej Arenie...
Anderson zapytany kiedyś jak długo jeszcze będzie kierował Jethro Tull, odpowiedział: Nie mam pojęcia. Gdy zaczynaliśmy, myślałem, że pogramy razem dwa, może trzy, no, góra pięć lat. Przez myśl nie przeszło mi, że muzyka może wypełnić całe moje życie, że mogę zajmować się rockiem w wieku czterdziestu lat. Ale teraz widzę to oczywiście inaczej. Skoro tworzenie muzyki daje mi tak wiele radości, dlaczego miałbym przestać się tym zajmować?
|
|||||||
brzmień a'la |
|