JAROCIN

Wypowiedzi, zaprezentowane w filmie skierowane sa wyraznie do widza brytyjskiego i w wiekszosci za zadanie maja przyblizenie mu specyfiki spraw zwiazanych z muzyka rockowa w egzotycznym dla niego kraju. Pawel Sito opowiada np. o liscie przebojow Rozglosni Harcerskiej, tworzonej nie na podstawie informacji o sprzedazy singli w sklepach, tylko w oparciu o listowne czy telefoniczne glosowanie sluchaczy (to akurat do dnia dzisiejszego nie uleglo zmianie), Tomek Lipinski o sztywnych taryfach wynagradzania muzykow za koncerty, nie bioracych pod uwage doswiadczenia czy popularnosci wykonawcow, natomiast muzycy KATa przekonuja jakiegos przestraszonego ksiedza o wyzszosci satanizmu nad chrzescijanstwem. Ponizej przytaczamy kilka wypowiedzi z filmu:

Janusz Atlas: "Mowi sie, ze ten rock jest dowodem buntu polskiej mlodziezy, buntu przeciwko sytuacji politycznej w kraju. To wszystko jest nieprawda. Byc moze, nie wiem, cztery lata temu, kiedy ten bunt tak sie mocno rozlegl w calym kraju, byc moze wtedy, po ogloszeniu stanu wojennego byl to rodzaj ucieczki od smutnej rzeczywistosci, ale to sie juz skonczylo. Dzisiaj sytuacja jest w miare znormalizowana i wszelki lament nad polskim rockiem jest bez sensu. Ja nie wiem cóz to jest za podziemna muzyka, muzyczny underground skoro panstwo co roku pozwala, a nawet wspolorganizuje najwiekszy w Europie Wschodniej, a byc moze w ogóle w Europie festiwal muzyczny, nie wtraca sie w ogóle do przeslania ideologicznego tej muzyki. Jedyny udzial panstwa w festiwalu jarocinskim polega na tym, ze werbuje sie wzmocnione organy milicji zeby ci rockmeni nie zaczadzili sie, nie zapili sie, nie pozabijali sie miedzy soba."

Zbigniew Holdys: "Ja uslyszalem to majac 10 lat i zaczalem marzyc, zeby grac te muzyke. Po prostu dla przyjemnosci, dla zabawy, zeby grac na gitarze. Dopiero z czasem zaczalem zauwazac co mnie otacza, kogo kocham, kogo nie, co lubie, czego nienawidze i postanowilem o tym grac, o tym spiewac. Dzisiejsi muzycy rockowi jakby odwrotnie do tej sprawy musieli podejsc poniewaz nie zdazyli nawet nauczyc sie grac na gitarach czy innych instrumentach bo nie bylo tego czasu zeby grac dla zabawy. Od razu zaczeli wyspiewywac swoje problemy, wyspiewywac to, co ich otacza. Ale jednoczesnie, poniewaz sa inteligentni, tworza na rózne sposoby takie formy, takie rozwiazania zarówno muzyczne jak i literackie, "Zeby tylko nas wpuszczono tam na Zachód to my bysmy Wam pokazali, caly ten establishent amerykanski, angielski pfuuu ze sceny bysmy zdmuchneli"."

członkowie grupy Process: "To co gramy, to co chcemy przekazac to z jednej strony jest to gwalt i przemoc, z drugiej jest to nadzieja, frustracja, strach. Z tym ze wszystko to, co robimy, piszemy i komponujemy nie zawsze moze wystapic w takiej formie, w jakiej bysmy chcieli. Teksty sa kontrolowane i niejednokrotnie musimy pójsc na kompromis i zmieniac je i to jest jednoznaczne ze zmiekczaniem ich. I tutaj moze zaistniec slepa uliczka dla polskiego rocka."

Sławomir Rogowski: "Jestem Slawek Rogowski, szef studenckiego klubu Hybrydy i festiwalu Róbrege, który obok Jarocina jest, jak mysle, jednym ze znaczacych festiwali muzyki alternatywnej w Polsce. Oczywiscie festiwale sie koncza i pozostaje caly rok pracy. Pracy, która wykonujemy dla tych zespolów, zespolów niechcianych przez radio, niechcianych przez telewizje ale majacych setki tysiecy, moze miliony fanów. Stad tez kluby studenckie i niektóre domy kultury sa taka oaza, gdzie ci ludzie moga spokojnie tworzyc, moga otrzymac pomoc w postaci sprzetu, nikt ich nie przegania, otrzymuja pomoc prawna, dokumenty, dzieki którym moga spokojnie chodzic po ulicy i nikt ich nie goni na Zulawy. Otrzymuja reklame, wreszcie ma miejsce promocja tego, co stworza w salach prób zlokalizowanych w klubach studenckich. Szkoda, ze to sie tak odbywa ale z drugiej strony moze to i lepiej. Dzieki temu ta muzyka ma ten alternatywny charakter i pewien gleboki sens. Sens bycia w pewnej opozycji wobec wzorcow estetycznych, moralnych, chyba takze politycznych"