JAROCIN

Rozmawial: Robert Kazmierczak

Material ukazuje sie dzieki uprzejmosci Stowarzyszenia Jarocin XXI

Wypowiedz ze stycznia 2002

Pawel Karpinski: W Jarocinie bylem wtedy po raz pierwszy. (...) Wladza traktowala wówczas muzyke rockowa jako pewnego rodzaju wentyl. Gdzies trzeba bylo odpuscic, cos dac. Byc moze byly to próby sterowania polityka kulturalna. Nie udawalo sie sterowac ludami dojrzalymi, na przyklad aktorami. Próbowano wiec sterowac mlodzieza. (...) Teza tego filmu byla taka: Jest miejsce, gdzie nastepuje zespolenie przyjezdzajacych tam ludzi i tych, którzy wystepuja na scenie. Oni chca tego samego, mówia to samo. To byla taka oaza wolnosci w tym zniewolonym kraju. (...) W Jarocinie w 1982 r. nie bylo widoczne, ze wciaz obowiazywal stan wojenny, ale tez ten film nie mial dotyczyc stanu wojennego. Mial byc zapisem pewnego sposobu myslenia, powiedzenia, ze ci mlodzi ludzie nie maja zadnej alternatywy. Jedyny moment, w którym sa szczesliwi, to wtedy, kiedy maja swoja muzyke. Ta muzyka daje im radosc zycia, pokazuje, ze w tym poczuciu beznadziejnosci moze byc nadzieja.

Pawel Karpinski o Jarocinie i swoim filmie. Calosc wypowiedzi dla R. Kazmierczaka. Do odsluchania w Real Audio.