tmpF.htm

Gazeta Jarocińska

34 (828) 25 sierpnia 2006 www.gj.com.pl

J arocin Festiwal

Jarocin Festiwal to: najspokojniejsza impreza w festiwalowej historii, kilka dobrych koncertów, klęska konkursu i trochę mała frekwencja. Sprzedano łącznie 10 tys. karnetów i biletów. Dyrektor festiwalu - Marek Kurzawa nie potrafi odpowiedzieć jeszcze, czy do imprezy będzie trzeba dołożyć.

BEATA FRĄCKOWIAK

Trzy dni przed festiwalem pole przy parku wygląda niczym bagna. Wielkie wodne bajora i wykopy. Ludzie przechadzają się pod płotem, zaglądają przez pręty, kręcą głowami i nie wierzą, że w czwartek wystartuje tu festiwal. Środa -hałas, ludzie krzątają się, jak mrówki, stoi już rusztowanie sceny, rozbijane są namioty, jeżdżą samochody, quady i dwa ogromne wojskowe spychacze, które usiłują wyrównać teren. Udaje się to w części gospodarczej. Przy scenie nadal straszą ogromne rowy wypełnione wodą. Do rana nikt nic z tym nie robi. Czwartek, godz. 10.30. Według planu ma rozpocząć się konferencja prasowa. Przy żółtym namiocie stoją dziennikarze, po polu jeździ ogromny spychacz. - Konferencja będzie pół godziny później, bo teraz wozimy żwir - mówi Marek Kurzawa, dyrektor festiwalu. Czekamy. Ciężarówka wysypuje piasek, a dwóch ludzi powolnymi ruchami rozgarnia go przed sceną. Za półtorej godziny ma w tym miejscu stanąć publiczność. - Nie mogliśmy tego zrobić wcześniej, bo było tak mokro, że ciężki sprzęt się zapadał - tłumaczy na konferencji Marek Kurzawa. - To skutki piątkowej ulewy. Tego nie mogliśmy przeskoczyć - dodaje. Mokro, grząsko i "błotniście" jest do końca festiwalu. Zapach wilgoci miesza się ze smrodem nawozu, którym pewnie jeszcze w ubiegłym roku była zasilana ziemia na polu. Ale można się do tego przyzwyczaić. Ziemia ugina się pod nogami i sprężynuje. Niektórzy śmieją się, że to dodatkowa atrakcja imprezy. Zresztą ludziom to nie przeszkadza, po Woodstoku są przyzwyczajeni do kurzu i błota. Gorzej z komarami, które zawsze wieczorem rozpoczynają zmasowany atak. To największa zmora festiwalu.

Ludzie

Po koszulkach można śmiało stwierdzić, że wielu ludzi, którzy przyjechali do Jarocina, wcześniej było w Kostrzynie. Na polu namiotowym pierwsi goście rozbijają się we wtorek, ale niektórzy przyjechali do Jarocina już w poniedziałek. W czwartek, gdy na scenie występują kapele konkursowe, przed wejściem na stadion, gdzie mieści się miasteczko namiotowe, tłumy czekają na swoją kolej. Ochraniarze sprawdzajądokładnie, czy ktoś nie wnosi ostrych przedmiotów i alkoholu. Na to by wejść trzeba czekać nawet dwie godziny.

Kto przyjechał? Jak zawsze, normalni młodzi ludzie, trochę punków, ale nie tysiące, jak informuje "Gazeta Wyborcza". O wiele mniej jest długowłosych. Na tegorocznym festiwalu nie ma dla nich muzyki. Przyjechały też rodziny. Widać kilka osób z dziećmi. Największą sensację wzbudza pun-kowska parka z dwiema śliczny-

pogo, bawią się, śpiewają. Niektórzy leżą. Tak jest zresztą przez wszystkie trzy dni. Na ul. Maratońskiej toczy się drugie życie festiwalowe. Stąd wszystko widać. Przyjezdni siedzą w burakach, w rowie, przyklejeni są do prętów płotu, niektórzy leżą na środku asfaltu. Prawdziwe tłumy przechadzają się wzdłuż ulicy. Większość spacerowiczów to miejscowi. Ich ręce wirująw dziwnym tańcu, podskakują, machają gałązkami. Ale nie rusza ich muzyka. To atakują komary.

Muzyka,

czyli geriatiafestiwal

Dla wielu młodych ludzi, którzy tu są, muzyka też nie jest najważniejsza. Liczy się atmosfera. Przyzwyczajenie z przystanku Wood-stock, na który przyjeżdża się po to, by spotkać fajnych ludzi, pogadać, posiedzieć i dobrze się zabawić, w Jarocinie daje o sobie znać. Świadczy o tym chociażby konkurs, który interesuje garstkę publiczności. Pod scenę ludzi przyciągają "gwiazdy". Fani koncerty oceniają różnie. Kapelą pierwszego dnia dla jednych jest Farben Lehre, dla innych, szczególnie starszych, występ Lecha Janerki (zaliczam się do tych osób), który na szczęście nie gra "Roweru", ale najlepsze, stare kawałki. Drugiego dnia króluje Włochaty. Podobają się też Strachy na Lachy. Kiepsko wypada T. Love, który zagubił się gdzieś między "Jarocinem", a wiejskim festynem. Trzeci dzień należy do Kukiza i Piersi. Gra tak, jak obiecał w "Gazecie Jarocińskiej", ostro i przypomina wszystkie stare numery. Mnie się podoba, choć może bardziej ze względu na sentyment, a przy kawałku AYA RL "Bo moja ulica jest w sercu miasta..." czuję ciarki. Niestety, pierwszy i ostatni raz na tym festiwalu. Jest jeszcze kilka dobrych koncertów (np. Proletary-at, Bunkier, Indios Bravos). Niestety, są też i takie, które nie powinny się zdarzyć. Reaktywacja nie wszystkim wychodzi na dobre, lepiej pozostać w pamięci. Najgorsze jest jednak to, że na festiwalu nie wieje ani przez chwilę świeżością. Nie słychać nowych nurtów w muzyce, jakby czas stanął w miejscu. Zespoły wyciągnięte ze skansenu podobają się oczywiście publiczności, ale przecież Jarocin nie ma być imprezą seniora. -Ajed-nak chyba Jarocin umarł, jeśli najlepszy koncert daje taki facet, jak Janerka. To był festiwal młodych kapel, a nie starych dziadków, jeżeli tak nie jest, to jest źle. Słuchanie pseudogwiazdek, to nie Jarocin, tylko geriatriafestiwal - pisze na forum "Gazety Wyborczej" Stary Zgred.

Nie zmarnować szansy

Wszyscy dająfestiwalowi szansę, cieszą się, że wreszcie powrócił. Burmistrz zapewnia, że w przyszłym roku impreza na pewno się odbędzie. Na razie jednak nikt nie potrafi odpowiedzieć nawet na pytanie, w którym miejscu będą koncerty za rok. Nie ma też koncepcji i pomysłu artystycznego. Nikt nie wie, jaki ma być Jarocin Festiwal, czym powinien się wyróżniać, jak sprawić, by przyjechało na niego więcej fanów? Tegoroczna imprezę można w zasadzie zaliczyć do udanych, ale festiwal jest na rozdrożu. Dobrą drogę trzeba znaleźć szybko, inaczej sukces medialny tegorocznej imprezy zostanie zmarnowany.

mi dziewczynkami. Rodzice: skóry, wygolone głowy, kolczyki, a dziewczynki ładnie ubrane w su-kieneczki, na głowach kucyki. Wszyscy ich fotografują. Gdy się im bliżej przyjrzeć, to ciuchy noszą markowe i raczej nie są to punki z brudnej ulicy. Trochę zjechało ludzi z tamtego pokolenia. Niektórzy opowiadają niczym kombatanci o poprzednich "Jarocinach". Kilku przyjechało z pociechami, by pokazać im "festiwal legendę".

Legenda i dziennikarze

Legenda jest wiecznie żywa. W każdym programie telewizyjnym w informacjach pojawiają się migawki z Jarocina. "Po kilkunastu latach wraca legendarny festiwal" - mówią dziennikarze. I trzeba przyznać, że podchodządo imprezy z sentymentem, oceniająją pozytywnie. Wszyscy chcą, by Jarocin odżył, by znów zaistniał na festiwalowej mapie Polski, ale w jednym z serwisów informacyjnych pada i takie zdanie: "Na Woodstoc-ku nie ma dobrej muzyki, ale jest klimat, tu jest muzyka, ale nie ma klimatu".

Klimat i gastronomia

I rzeczywiście jakoś brakuje

starego klimatu. Szczególnie "sucho" jest w pierwszym dniu. Może sprawia to ogromny teren? Publiczność ginie pod sceną, wydaje się, że jest mało ludzi. Nie reagują tak żywiołowo, jak kiedyś. Owszem są chwile entuzjazmu i euforii, ale ducha i siły brakuje. W części gastronomicznej siedzi czasem więcej ludzi niż pod sceną. Nastrój pryska za każdym razem, gdy kończy się koncert i większość, jak na rozkaz, robi w tył zwrot i biegnie do piwnego źródełka, by zdążyć spożyć złocisty napój, zanim na scenie pojawi się następna kapela. Na teren koncertowy nie wolno wnosić napojów alkoholowych, to wymóg ustawy o imprezach masowych. Niektórzy buntują się, inni proszą: - Niech mnie pan wpuści, ja nie jestem taki, jak oni. Jestem porządny - błaga ochroniarza pan w białej koszuli z kubkiem pełnym piwa. Jurek Owsiak, który przyjeżdża drugiego dnia festiwalu, by nagrać materiał filmowy do swego programu "Kręcioła", chwali to rozwiązanie. - Podoba mi się, że nie można wchodzić na część koncertową z piwem. To jest dobre. Może na Woodstocku też postaramy się tak rozwiązać tę sprawę, choć u nas będzie ciężko to zrobić - mówi na

konferencji prasowej. Owsiak chwali organizację imprezy. Podoba mu się w Jarocinie: - Jeżeli ktoś mówi, że tutaj nie będzie tak, jak na Woodstocku, to właśnie tak ma nie być. Odpowiada mi to, że tu jest 15 tysięcy osób a nie 150 tysięcy - mówi.

Drugie życie festiwalowe

Organizatorzy pewnie liczyli po cichu, że przybędzie więcej ludzi. Marek Kurzawa twierdził przed imprezą, że musi sprzedać 8 tysięcy karnetów, by pokryć koszty imprezy. Sprzedano 10 tysięcy karnetów i biletów łącznie, ale wejściówki stanowiły większość. - Jesteśmy zaskoczeni, bo ludzie kupują raczej bilety, a nie karnety - mówi w czasie konferencji. I rzeczywiście wiele osób przyjeżdża tylko na jeden dzień. Jedni, by poczuć klimat, inni by zobaczyć swój ulubiony zespół. Tak jest drugiego dnia, gdy tłumy przybywają na koncert legendarnej grupy punkowej "Włochaty". Przed sceną liczba publiczności podwaja się. A po koncercie wiele osób wychodzi. Niektórzy nie kupująwca-le biletów, tylko bawią się pod płotem. Na koncercie Włochatego aż roi się od punków - tańczą



Gazeta Jarocińska 34 (828) 25 sierpnia 2006 www.gj.com.pl	J arocin Festiwal			"

Jarocin Festiwal to: najspokojniejsza impreza w festiwalowej historii, kilka dobrych koncertów, klęska konkursu i trochę mała frekwencja. Sprzedano łącznie 10 tys. karnetów i biletów. Dyrektor festiwalu - Marek Kurzawa nie potrafi odpowiedzieć jeszcze, czy do imprezy będzie trzeba dołożyć. BEATA FRĄCKOWIAK Trzy dni przed festiwalem pole przy parku wygląda niczym bagna. Wielkie wodne bajora i wykopy. Ludzie przechadzają się pod płotem, zaglądają przez pręty, kręcą głowami i nie wierzą, że w czwartek wystartuje tu festiwal. Środa -hałas, ludzie krzątają się, jak mrówki, stoi już rusztowanie sceny, rozbijane są namioty, jeżdżą samochody, quady i dwa ogromne wojskowe spychacze, które usiłują wyrównać teren. Udaje się to w części gospodarczej. Przy scenie nadal straszą ogromne rowy wypełnione wodą. Do rana nikt nic z tym nie robi. Czwartek, godz. 10.30. Według planu ma rozpocząć się konferencja prasowa. Przy żółtym namiocie stoją dziennikarze, po polu jeździ ogromny spychacz. - Konferencja będzie pół godziny później, bo teraz wozimy żwir - mówi Marek Kurzawa, dyrektor festiwalu. Czekamy. Ciężarówka wysypuje piasek, a dwóch ludzi powolnymi ruchami rozgarnia go przed sceną. Za półtorej godziny ma w tym miejscu stanąć publiczność. - Nie mogliśmy tego zrobić wcześniej, bo było tak mokro, że ciężki sprzęt się zapadał - tłumaczy na konferencji Marek Kurzawa. - To skutki piątkowej ulewy. Tego nie mogliśmy przeskoczyć - dodaje. Mokro, grząsko i "błotniście" jest do końca festiwalu. Zapach wilgoci miesza się ze smrodem nawozu, którym pewnie jeszcze w ubiegłym roku była zasilana ziemia na polu. Ale można się do tego przyzwyczaić. Ziemia ugina się pod nogami i sprężynuje. Niektórzy śmieją się, że to dodatkowa atrakcja imprezy. Zresztą ludziom to nie przeszkadza, po Woodstoku są przyzwyczajeni do kurzu i błota. Gorzej z komarami, które zawsze wieczorem rozpoczynają zmasowany atak. To największa zmora festiwalu. Ludzie Po koszulkach można śmiało stwierdzić, że wielu ludzi, którzy przyjechali do Jarocina, wcześniej było w Kostrzynie. Na polu namiotowym pierwsi goście rozbijają się we wtorek, ale niektórzy przyjechali do Jarocina już w poniedziałek. W czwartek, gdy na scenie występują kapele konkursowe, przed wejściem na stadion, gdzie mieści się miasteczko namiotowe, tłumy czekają na swoją kolej. Ochraniarze sprawdzajądokładnie, czy ktoś nie wnosi ostrych przedmiotów i alkoholu. Na to by wejść trzeba czekać nawet dwie godziny. Kto przyjechał? Jak zawsze, normalni młodzi ludzie, trochę punków, ale nie tysiące, jak informuje "Gazeta Wyborcza". O wiele mniej jest długowłosych. Na tegorocznym festiwalu nie ma dla nich muzyki. Przyjechały też rodziny. Widać kilka osób z dziećmi. Największą sensację wzbudza pun-kowska parka z dwiema śliczny-				pogo, bawią się, śpiewają. Niektórzy leżą. Tak jest zresztą przez wszystkie trzy dni. Na ul. Maratońskiej toczy się drugie życie festiwalowe. Stąd wszystko widać. Przyjezdni siedzą w burakach, w rowie, przyklejeni są do prętów płotu, niektórzy leżą na środku asfaltu. Prawdziwe tłumy przechadzają się wzdłuż ulicy. Większość spacerowiczów to miejscowi. Ich ręce wirująw dziwnym tańcu, podskakują, machają gałązkami. Ale nie rusza ich muzyka. To atakują komary. Muzyka, czyli geriatiafestiwal Dla wielu młodych ludzi, którzy tu są, muzyka też nie jest najważniejsza. Liczy się atmosfera. Przyzwyczajenie z przystanku Wood-stock, na który przyjeżdża się po to, by spotkać fajnych ludzi, pogadać, posiedzieć i dobrze się zabawić, w Jarocinie daje o sobie znać. Świadczy o tym chociażby konkurs, który interesuje garstkę publiczności. Pod scenę ludzi przyciągają "gwiazdy". Fani koncerty oceniają różnie. Kapelą pierwszego dnia dla jednych jest Farben Lehre, dla innych, szczególnie starszych, występ Lecha Janerki (zaliczam się do tych osób), który na szczęście nie gra "Roweru", ale najlepsze, stare kawałki. Drugiego dnia króluje Włochaty. Podobają się też Strachy na Lachy. Kiepsko wypada T. Love, który zagubił się gdzieś między "Jarocinem", a wiejskim festynem. Trzeci dzień należy do Kukiza i Piersi. Gra tak, jak obiecał w "Gazecie Jarocińskiej", ostro i przypomina wszystkie stare numery. Mnie się podoba, choć może bardziej ze względu na sentyment, a przy kawałku AYA RL "Bo moja ulica jest w sercu miasta..." czuję ciarki. Niestety, pierwszy i ostatni raz na tym festiwalu. Jest jeszcze kilka dobrych koncertów (np. Proletary-at, Bunkier, Indios Bravos). Niestety, są też i takie, które nie powinny się zdarzyć. Reaktywacja nie wszystkim wychodzi na dobre, lepiej pozostać w pamięci. Najgorsze jest jednak to, że na festiwalu nie wieje ani przez chwilę świeżością. Nie słychać nowych nurtów w muzyce, jakby czas stanął w miejscu. Zespoły wyciągnięte ze skansenu podobają się oczywiście publiczności, ale przecież Jarocin nie ma być imprezą seniora. -Ajed-nak chyba Jarocin umarł, jeśli najlepszy koncert daje taki facet, jak Janerka. To był festiwal młodych kapel, a nie starych dziadków, jeżeli tak nie jest, to jest źle. Słuchanie pseudogwiazdek, to nie Jarocin, tylko geriatriafestiwal - pisze na forum "Gazety Wyborczej" Stary Zgred. Nie zmarnować szansy Wszyscy dająfestiwalowi szansę, cieszą się, że wreszcie powrócił. Burmistrz zapewnia, że w przyszłym roku impreza na pewno się odbędzie. Na razie jednak nikt nie potrafi odpowiedzieć nawet na pytanie, w którym miejscu będą koncerty za rok. Nie ma też koncepcji i pomysłu artystycznego. Nikt nie wie, jaki ma być Jarocin Festiwal, czym powinien się wyróżniać, jak sprawić, by przyjechało na niego więcej fanów? Tegoroczna imprezę można w zasadzie zaliczyć do udanych, ale festiwal jest na rozdrożu. Dobrą drogę trzeba znaleźć szybko, inaczej sukces medialny tegorocznej imprezy zostanie zmarnowany.
	mi dziewczynkami. Rodzice: skóry, wygolone głowy, kolczyki, a dziewczynki ładnie ubrane w su-kieneczki, na głowach kucyki. Wszyscy ich fotografują. Gdy się im bliżej przyjrzeć, to ciuchy noszą markowe i raczej nie są to punki z brudnej ulicy. Trochę zjechało ludzi z tamtego pokolenia. Niektórzy opowiadają niczym kombatanci o poprzednich "Jarocinach". Kilku przyjechało z pociechami, by pokazać im "festiwal legendę". Legenda i dziennikarze Legenda jest wiecznie żywa. W każdym programie telewizyjnym w informacjach pojawiają się migawki z Jarocina. "Po kilkunastu latach wraca legendarny festiwal" - mówią dziennikarze. I trzeba przyznać, że podchodządo imprezy z sentymentem, oceniająją pozytywnie. Wszyscy chcą, by Jarocin odżył, by znów zaistniał na festiwalowej mapie Polski, ale w jednym z serwisów informacyjnych pada i takie zdanie: "Na Woodstoc-ku nie ma dobrej muzyki, ale jest klimat, tu jest muzyka, ale nie ma klimatu". Klimat i gastronomia I rzeczywiście jakoś brakuje	starego klimatu. Szczególnie "sucho" jest w pierwszym dniu. Może sprawia to ogromny teren? Publiczność ginie pod sceną, wydaje się, że jest mało ludzi. Nie reagują tak żywiołowo, jak kiedyś. Owszem są chwile entuzjazmu i euforii, ale ducha i siły brakuje. W części gastronomicznej siedzi czasem więcej ludzi niż pod sceną. Nastrój pryska za każdym razem, gdy kończy się koncert i większość, jak na rozkaz, robi w tył zwrot i biegnie do piwnego źródełka, by zdążyć spożyć złocisty napój, zanim na scenie pojawi się następna kapela. Na teren koncertowy nie wolno wnosić napojów alkoholowych, to wymóg ustawy o imprezach masowych. Niektórzy buntują się, inni proszą: - Niech mnie pan wpuści, ja nie jestem taki, jak oni. Jestem porządny - błaga ochroniarza pan w białej koszuli z kubkiem pełnym piwa. Jurek Owsiak, który przyjeżdża drugiego dnia festiwalu, by nagrać materiał filmowy do swego programu "Kręcioła", chwali to rozwiązanie. - Podoba mi się, że nie można wchodzić na część koncertową z piwem. To jest dobre. Może na Woodstocku też postaramy się tak rozwiązać tę sprawę, choć u nas będzie ciężko to zrobić - mówi na	konferencji prasowej. Owsiak chwali organizację imprezy. Podoba mu się w Jarocinie: - Jeżeli ktoś mówi, że tutaj nie będzie tak, jak na Woodstocku, to właśnie tak ma nie być. Odpowiada mi to, że tu jest 15 tysięcy osób a nie 150 tysięcy - mówi. Drugie życie festiwalowe Organizatorzy pewnie liczyli po cichu, że przybędzie więcej ludzi. Marek Kurzawa twierdził przed imprezą, że musi sprzedać 8 tysięcy karnetów, by pokryć koszty imprezy. Sprzedano 10 tysięcy karnetów i biletów łącznie, ale wejściówki stanowiły większość. - Jesteśmy zaskoczeni, bo ludzie kupują raczej bilety, a nie karnety - mówi w czasie konferencji. I rzeczywiście wiele osób przyjeżdża tylko na jeden dzień. Jedni, by poczuć klimat, inni by zobaczyć swój ulubiony zespół. Tak jest drugiego dnia, gdy tłumy przybywają na koncert legendarnej grupy punkowej "Włochaty". Przed sceną liczba publiczności podwaja się. A po koncercie wiele osób wychodzi. Niektórzy nie kupująwca-le biletów, tylko bawią się pod płotem. Na koncercie Włochatego aż roi się od punków - tańczą